Wat hebben jullie eigenlijk met zeefdruk?
Esther: Zeefdruk spreekt mij aan omdat je je beeld zo in lagen opdeelt. Laag per laag kan je manipuleren en kleuren toevoegen. Mijn werk is eerder plat en plastisch, zeefdruk brengt er leven in.
Arne: In de middelbare school heb ik druktechnieken gestudeerd. Nadien kwam ik op het KASK en het enige wat ik nog niet kende, was zeefdruk. Mijn eerste drukken mislukten, maar waren daarom des te mooier. Ik vind het persoonlijk heel leuk om met zeefdruk foto’s te reproduceren.
Senne: Het is een heel ambachtelijke techniek. De kleuren zijn feller en de foutjes die erin sluipen zijn interessant. Die krijg je niet als je naar de printshop gaat.
Esther en Arne, jullie maken onafhankelijk van elkaar beeldend werk, maar hebben samen ook webshop Puma Press. Is het moeilijk om die twee met elkaar te rijmen?
Esther: Dat is een constante struggle. We willen artistiek bezig zijn met ons persoonlijk werk en ons daarin verdiepen, maar we willen soms ook iets luchtig doen en dat werkt beter in de webshop. Het is heel afwisselend en dat is leuk, maar het is ook niet altijd makkelijk om daar de balans in te vinden.
Arne: Soms ben je bang om te commerciële kunst te maken en langs de andere kant ben je bang dat je trui niet verkoopt.
Senne, heb jij dat gevoel ook?
Senne: Ik heb me bewust afgezet tegen de scheiding tussen commercieel en vrij werk. Ik heb illustratie gestudeerd en daar vonden ze dat ik vrij werk maakte, maar voor mij was dat niet zo, want ik maakte ook prints met het idee om die te verkopen. In mijn ogen kan je vrij werk op een trui maken en is kunst soms gemaakt om te verkopen. Ik probeer de twee werelden te verzoenen.
Wat vinden jullie de grootste uitdaging aan jullie werk?
Senne: Uiteindelijk komt het vaak neer op geld verdienen. Al is jezelf uitdagen en blijven verbazen ook belangrijk, zodat je niet in een systeem begint te werken waarin je jezelf reproduceert.
Arne: Je ligt constant op de loer van jezelf en bent constant bezig met zelfreflectie. Je vergelijkt jezelf ook met anderen, bijvoorbeeld als je een museum bezoekt.
Senne: Dan krijg je weer dezelfde worsteling. Als je jezelf de hele tijd uitdaagt, dan ben je commercieel minder interessant. In een commerciële opdracht verwachten klanten dat je werk maakt in het verlengde van je vorig werk. Dan moet je vaker toegevingen doen. Daarom is het juist heel leuk om bij KOP die grens terug te mogen opentrekken.
Wat zijn jullie tijdens jullie residentie bij KOP van plan?
Esther: Senne had het idee om te zeefdrukken op dia’s en die te projecteren. Samen hebben we toevallig drie dia-carrousels met elks 80 plaatjes, daar kunnen we nog wel wat mee. Maar we zullen ook nog ander werk maken en bestaand werk tonen.
Hebben jullie al eens met andere kunstenaars samengewerkt?
Senne: Ja, en ik vind dat altijd hele goede ervaringen. Je wordt uit je kot gelokt en moet compromissen sluiten die beperkend zijn, waardoor je andere oplossingen gaat zoeken. Bovendien hoef je niet alles zelf te bedenken of doen. Je hebt een gedeeld curatorschap. Ik vind het een goede oefening.
Wat spreekt jullie aan in elkaars werk?
Arne: Sennes illustraties lijken heel erg uit de losse pols gemaakt. Dat is iets wat ik zelf ook zou willen kunnen.
Esther: Ja, en er zit iets iets speels en humoristisch in zijn werk. Dat wil ik ook graag. Ik wil het gevoel geven aan de kijker dat ik mij heb geamuseerd, maar ook dat ik kritisch ben.
Waarover zijn jullie dan kritisch?
Esther: Ik ben bezig met hoe mensen zichzelf aan de buitenwereld tonen aan de hand van beelden. Mensen presenteren zich op Instagram of in reclame en media allemaal op dezelfde manier, dat vind ik boeiend.
Arne: Ik houd me vooral bezig met het reproduceren van beelden. Dan blader ik door oude encyclopedieën. Die zijn er in mijn ogen om de wereld vast te leggen. Ik vind het fijn om zulke beelden dan naast elkaar te plaatsen, waardoor je verandering ziet.
Senne: Ik denk regelmatig vanuit de actualiteit en in mijn tekeningen refereer ik regelmatig naar de cartoon. Als je iets uit de actualiteit in een tekening naast iets heel tijdloos plaatst, dan werkt dat. Dan zie je hoe absurd, gejaagd en kortzichtig de actualiteit eigenlijk kan zijn.
